O TRABALLO NA ANCHOA

A anchoa curábase en barrís con sal. Había que estar sempre pendentes de recubrir con salmoira o peixe. Logo, este chegaba á mesa e rascabas a anchoa cunha especie de rede, e rapábala. Era na Congorza onde se curaba a anchoa, alí elaborábase. A anchoa enrolábase para empacar.

Ademais, elaborábase moito bonito, e toneladas de berberechos que viñan de Ferrol. Entre marzo e abril, pescábase a anchoa, viña de Bermeo. Ían alá ao bocareo. O bonito, primeiro pescábase por aquí, logo xa viña conxelado nos atuneros. Era un traballo moi aquelado. Tamén se traballaba a palometa.

A elaboración da sardiña sen pel e sen espiña era un traballo moi fino, e algunhas non o facían ben, eran fosonas.

Ao principio a sardiña cortábase cunhas tesoiras e logo viñeron algunhas máquinas. As latas pasaban polo tostador e saía a sardiña cocida.

O pai foi pulpeiro. A nai axudou na descarga de area e material para a construción da fábrica, axudaba a descargar o barco (chegaban barcazas cheas de area e material).

Traballou na ballenera, pero non me gustaba nada.

Con 13 anos traballei na de Eiroa, na rúa Fomento. Logo con 14 xa fun buscar traballo á de Massó.

Como as miñas mans eran rápidas axudaba ás que ían máis despacio.

Os chopes eran os traballos máis fortes. Por exemplo, levantar parrillas.

Á gardería chamábanlle a casa-cuna. As escaleiras que subían eran preciosas.

Na parte de arriba estaba o taller mecánico e o taller de envase. Había unhas balconadas.

Na anchoa eramos case sempre as mesmas.

Podían traballar de pé, cando lle sacaban o gordo ao bonito; sentadas, cando empacaban.

Había unha apuntadora que controlaba os pratos que se enchían. Se non facías unha determinada cantidade, xa non estabas na mesa. E daquela ías para os chopes.